Een fijne dag.

Een fijne dag.

 

Dag na dag.

Voet voor voet.

Schuif ik door de dagen.

 

De klok tikt.

Tikt.

Tikt.

Ik lunch alweer alleen.

Een ekster houdt me zeer toevallig

gezelschap omdat hij net een bad neemt

op het dak van mijn schuur.

 

Opvliegende spetters. Dat is ons gesprek.

 

Ik zou hem willen danken

maar weg vliegt hij weer.

 

De kassière weet niet

dat ze de enige is die

ik af en toe spreek

 

‘Alstublieft.’

‘Dank u wel.’

‘Fijne dag!’

 

Het is alsof ik niks ben.

Een spook.

Een iets.

Verschrompeld tot een zielig hoopje

ooit mens

 

‘Hallo?’

‘Wie spreek ik?’

‘Wie?’

 

Verkeerd verbonden.

 

Ik ben nog steeds bang voor het donker.

De nachten duren me te lang.

En wanneer het dan eindelijk ochtend wordt

of eigenlijk helaas

ben ik wederom een nieuwe dag

 

eenzaam.

Eenzaam.

‘Fijne dag!’

‘Alstublieft.’

Tik.

Tik.

Tik.

 

En alleen.

Zaanse houten huisjes – gedicht

Zaanse houten huisjes

’s Avonds, als het stil en donker is in huis

is er iets dat wakker is.

Het spookt dan,

dwaalt door de gangen

en gaat op zoek.

 

Dan rinkelen de kopjes op het aanrecht.

Wordt een housewarmingparty in mijn keuken gevierd.

Het vrat mijn appie moestuintjes kaal,

die zo mooi stonden te groeien op de vensterbank.

Het betaalde met een brij keutels.

 

Ze rennen vliegensvlug,

als kleine, grijze aliens.

Klimmen langs mijn Star Wars gordijnen omhoog

en verdwijnen in het gat,

samen met de buizen van de verwarming

 

Heb je ze wel eens gezien?

Op mijn zolder wonen er minstens tien,

verscholen tussen de vloeren.

In Zaanse houten huisjes

wonen brutale Zaanse muisjes

 

Corine Gorter, mei 2017

Ik Toon … zondag 18 juni

Afgelopen zondag, 18 juni 2017 mocht ik twee gedichten voordragen in de bieb aan de Westzijde te Zaandam. Een klein clubje mensen was bijeen gekomen om te luisteren naar de verhalen en gedichten die werden voorgedragen. Het was een knusse, kleine setting op een zonnige vaderdag.

Voor deze gelegenheid had ik een aantal nieuwe gedichten geschreven. Ze moesten natuurlijk passen bij de Zaanse geschiedenis, en aangezien ik van oorsprong Brabantse ben, had ik niet veel gedichten die over de Zaanstreek gaan. Ik besloot een paar nieuwe te schrijven. Eén daarvan is op mijn site te lezen: Klaproos.

De bedoeling was, dat de gedichten zouden gaan over de Zaanstreek, en dat ze zouden passen bij de verhalen die verteld werden. Eén van mijn gedichten gaat daarom over een heuse Zaanse piraat. De andere gaat over …. nee, dat verklap ik niet. Als je toch nieuwsgierig bent: mijn gedichten staan in een kleine bundel die is uitgegeven ter gelegenheid van Ik Toon, en die je tijdelijk krijgt wanneer je één van mijn kaartensets besteld. Voor deze bundel mocht ik ook enkele illustraties maken.

Na de verhalen en gedichten mochten de kinderen heerlijk knutselen aan de grote tafel. Het werd een dolle boel en de kinderen gingen blij naar huis met een extra cadeau voor papa. Al met al was het een erg geslaagde ochtend!

Gedicht: Klaproos

Klaproos

 

Je bent

gewoon

mooi

schitterend

rood

fier

fragiel

wiegend

wapperend

in wind

in regen

in felle zon

stevig geworteld

op schrale grond

het liefst

langs de weg

in de berm

naast braam

en brandnetel

in ’t veld

in mijn hart

tussen ’t gras

en onkruid

Je maakt

alles mooi

veel mooier

heel veel mooier

Je bent

gewoon zo

zo iel

en teder

Klaproos

Je bent

gewoon zo

broos

Corine Gorter, mei 2017

Ik toon …. de Zaanstreek

Er is nog meer leuk nieuws:

Op zondag 18 juni zal ik een gedicht voordragen in de bibliotheek van Zaandam! Samen met meerdere dichters en verhalenvertellers, georganiseerd door o.a. Giovanni Masetti.

Ik denk dat ik de paarse minion mee ga nemen als mascotte en wie weet trek ik ook wel zo’n gezicht. Je weet maar nooit …. 😉

Foto van Giovanni Masetti

Gedicht: witte jas

Sommige mensen worden een beetje kriegel van mijn ellendige gedichten. Speciaal voor hen schreef ik er nog één. *grijns*

 

Witte jas.

Om uit mijn ellende te ontsnappen

schreeuw ik een raam

schreeuw ik een deur

schreeuw ik een uitweg

 

Maar in plaats van luisteren

geeft hij me pillen

en sluit me op.

 

Tot ik braaf doe

wat de witte jas me zegt.

Mijn weg uit de hel

is een leugen.

Gedicht: Wist ik veel.

“Voor sommige kinderen is

het leven de hel,” zei ze.

Haar stem sloeg over

tot-ie brak.

Snel liep ze weg

met glanzende ogen.

Liet mij achter

met een brok

in mijn keel.

Vertwijfeld.

Wist ik veel.

 

“Voor sommige kinderen is

het nergens veilig,” had ze gezegd.

Ik had gestaan

en geluisterd.

Als een zoutpilaar.

Als een laffe lul.

Met mijn vrolijke jeugd.

Ik wist niet

wat te zeggen.

Dus knikte ik maar.

Wist ik veel.

 

“Bont en blauw slaat hij me,”

had ze uitgespuugd.

Haar woorden vraten een gat

in het trottoir.

Bevroren was ik, tot het bot.

Als een konijn stond ik,

met wijd opengesperde ogen starend

in de lichten van de koplampen.

Laat haar stoppen,

was al wat ik kon denken.

Wist ik veel.

 

“Help me dan toch,”

zo had haar hart gefluisterd.

Maar wat kon ik doen?

Behalve luisteren

aanhoren

knikken

bevriezen

er nog eens aan denken

en nog eens

terwijl ik verder ging.

Wist ik veel.

 

Gedicht voor Poetry Slam 2017

Het leven stelt me vragen,

waar ik het antwoord niet op weet.

Het blijft dan aan me knagen,

opdat ik niet vergeet.

 

De straten waren stil en nat,

er had een storm gewoed.

Zo één die snel is als een rat

en in je dromen wroet.

 

Ik stond daar en keek om me heen.

Zelfs de zon had me verlaten.

Bang, gebroken en alleen.

Ik begon de slaap te haten.

 

De wind woei kil die dagen,

de nachten koud en lang.

Soms komt het terug bij vlagen,

Warmte waarnaar ik zo verlang.

 

Eeuwige roem op een vulliswagen, een heel jaar lang

Kunst op Zaanse gemeentewagens

Dit was een leuke week. Ik was één van de winnaars van de wedstrijd die Gea Zwart in samenwerking met de gemeente Zaanstad organiseerde in het kader van de Poëzieweek. Mijn winnende dichtregel kwam op een vuilniswagen terecht en zal een jaar lang rondrijden door de Zaanstreek.