Een brug.
Zijn hele leven lag in scherven aan zijn voeten
dat onmogelijk weer te lijmen was
Ze begonnen ieder een andere kant uit te lopen
geen van beiden keek om
Het zwijgen was te pijnlijk geworden
een handvol stilte verdween
in de diepte en verzonk
in drassige bodem
Ze realiseerde zich dat ze een klein hoekje
van zijn hart was gaan bewonen
waar oude zonden lange schaduwen wierpen
het was er te duister geweest
Mensen kunnen vergeten
al weet men niet wanneer precies
sommige wonden zijn moeilijk
en diep genoeg om in te verdrinken
In de morgen lag ze er doodstil bij
haar ogen gericht op de ledigheid
gedachten kwamen gewoon even langs
er was geen brug naar de overkant
die was er nooit geweest.
04-05-2019
Recente reacties